اثر تزریق داروهای سولپیراید و بروموکریپتین به داخل هسته شکمی میانی هیپوتالاموس بر ترشح بزاق در موش صحرایی

چکیده اساس این مطالعه بر این مبنا بود که آیا داروهای آنتی سایکوز که افراد تحت مراقبت‌های بالینی مصرف می‌کنند همانند سولپیراید بلوک‌کننده گیرنده D2 دوپامینی و بروموکریپتین تحریک‌کننده گیرنده D1 دوپامینی قادرند روی ترشح غدد برون‌ریز دستگاه گوارش به‌ویژه غده بزاقی تأثیر داشته باشند. آیا تغییرات ترشح بزاق حاصل اثرات اولیه داروهای مصرف شده است یا اینکه به دنبال گرسنگی، تشنگی و گوارش مواد غذایی در دهان می‌باشد. در این مطالعه 70 سر موش صحرایی تحت بیهوشی عمومی زیر دستگاه استرئوتاکس قرار گرفتند و به 7 گروه تقسیم شدند: یک گروه کنترل، دو گروه شم a و b که حلال دارویی دریافت می‌کردند، دو گروه سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست گیرنده D2 دوپامینی) با دوزهای 4 و 8 میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرنده‌های D1 و D2 دوپامینی) با دوز 25 میکروگرم و یک گروه مختلط که سولپیراید 8 میکروگرم را همراه با بروموکریپتین 25 میکروگرم دریافت می‌کردند. در این مطالعه میزان ترشح بزاق برحسب حجم (میلی لیتر) اندازه‌گیری می گردید و سپس با استفاده از برنامه نرم‌افزار آماری SPSS گروه‌ها با هم دیگر مقایسه شدند (تست ANOVA). یافته های مطالعه نشان داد که گروه سولپیراید 4 میکروگرم نتوانست ترشح بزاق را افزایش دهد اما گروه سولپیراید 8 میکروگرم و گروه مختلط به‌طور معنی‌داری حجم بزاق را افزایش می دادند. بروموکریپتین (25 میکروگرم) به تنهایی نتوانست ترشح بزاق را به‌طور معنی‌دار افزایش دهد اما همراه با سولپیراید 8 میکروگرم قادر به افزایش معنی‌داری در ترشح بزاق شد. بنابراین سیستم دوپامین موجود در هسته شکمی میانی هیپوتالاموس اثرات قابل توجهی در ترشح غدد برون ریز دستگاه گوارشی دارد.